Na podstawie fałszywego oskarżenia IPN w Rzeszowie zniszczył Stanisława Sikorę, szefa delegatury Najwyższej Izby Kontroli. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie prawomocnym wyrokiem uniewinnił Sikorę od zarzucanych mu czynów. Powodem rzekomej współpracy Sikory z SB miał być między innymi fakt, donoszenia na Jacka Kuronia. Tylko ta informacja dyskwalifikowała akt oskarżenia. Warto jednak zapytać, czy faktycznym powodem niszczenia Sikory nie było "nadmierne" zainteresowanie NIK przemytem na granicy w Medyce i nieprawidłowościami w Urzędzie Celnym w Przemyślu ? Czyżby Sikora zagrażał znanym nawet w Sejmie RP "importerom" i "eksporterom" powiązanym z Ukrainą ?
http://www.nowiny24.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20101110/RZESZOW/485528142
środa, 30 listopada 2011
piątek, 18 listopada 2011
Odpowiedz Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego na wnioski dowodowe o przeprowadzenie konfrontacji ze świadkami !!!
Odpowiedz Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego na wnioski dowodowe o przeprowadzenie konfrontacji ze świadkami !!!
Prokurator IPN Mirosław Puzanowski odrzucając prawie wszystkie moje wnioski dowodowe o przeprowadzenie konfrontacji z rzekomymi świadkami, których zeznania mają mnie obciążać wykazał, że świadkowie oskarżenia nie znają mnie, nie składają zeznań sprzecznych z moimi, nigdy mnie nie znali i nie widzieli, ale w zarzutach prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego istnieje odmienna wykładnia. Tam Prokurator oświadcza, że świadkowie ci obciążają mnie i ich zeznania są wystarczającym dowodem na popełnienie przeze mnie zbrodni ludobójstwa. Cóż to za świadkowie. Takich można zebrać miliony, którzy nie znają kogoś, nic o nim nie wiedzą, nie mają bezpośredniej wiedzy i nie mają przeciwko niemu jakichkolwiek zarzutów. Logicznym zatem jest, że Prokurator IPN Mirosław Puzanowski, nie chce z nimi konfrontacji. Najwidoczniej według zasady, "Sąd Sądem, ale sprawiedliwość musi być po naszej stronie". Wierzyć przynajmniej należy, że nazwiska w/w nie były spisywane z nagrobków na cmentarzu lub ksiązki telefonicznej. Inaczej tego nie da się zrozumieć.
Prokurator IPN Mirosław Puzanowski odrzucając prawie wszystkie moje wnioski dowodowe o przeprowadzenie konfrontacji z rzekomymi świadkami, których zeznania mają mnie obciążać wykazał, że świadkowie oskarżenia nie znają mnie, nie składają zeznań sprzecznych z moimi, nigdy mnie nie znali i nie widzieli, ale w zarzutach prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego istnieje odmienna wykładnia. Tam Prokurator oświadcza, że świadkowie ci obciążają mnie i ich zeznania są wystarczającym dowodem na popełnienie przeze mnie zbrodni ludobójstwa. Cóż to za świadkowie. Takich można zebrać miliony, którzy nie znają kogoś, nic o nim nie wiedzą, nie mają bezpośredniej wiedzy i nie mają przeciwko niemu jakichkolwiek zarzutów. Logicznym zatem jest, że Prokurator IPN Mirosław Puzanowski, nie chce z nimi konfrontacji. Najwidoczniej według zasady, "Sąd Sądem, ale sprawiedliwość musi być po naszej stronie". Wierzyć przynajmniej należy, że nazwiska w/w nie były spisywane z nagrobków na cmentarzu lub ksiązki telefonicznej. Inaczej tego nie da się zrozumieć.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd. :)))
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd. :)))
Wniosek dowodowy do Prokuratora IPN Puzanowskiego.
Wniosek dowodowy do Prokuratora IPN Puzanowskiego.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd. :)))
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd. :)))
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd. :)))
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd. :)))
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd. :)))
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd. :)))
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd.
Niewygodny wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego cd.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego.
Kolejny wniosek dowodowy o przeprowadzenie konfrontacji złożony do sprawy prowadzonej przez IPN w Rzeszowie i Prokuratora IPN.
Kolejny wniosek dowodowy o przeprowadzenie konfrontacji złożony do sprawy prowadzonej przez IPN w Rzeszowie i Prokuratora IPN.
Wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego.
Kolejny wniosek do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego.
Wniosek dowodowy do Prokuratora IPN Puzanowskiego.
Wniosek dowodowy do Prokuratora IPN Mirosława Puzanowskiego.
Wnioski dowodowe w sprawie oskarżenia mnie przez IPN.
Wniosek dowodowy podejrzanego o przeprowadzenie konfrontacji.
czwartek, 17 listopada 2011
Kolejny ważny filozof prof dr hab. Piotr Jaroszyński, z KUL oznajmia, że Polska jest krajem totalitarnym.
Nawiązując do poprzednich informacji na moim blogu, a związanych z oskarżeniem mnie jako funkcjonariusza państwa komunistycznego, zamieszczam kolejną wypowiedź bardzo ważnej osoby w państwie, prof dr hab. Piotra Jaroszyńskiego, z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oświadczającego, że w Polsce mamy do czynienia z dyktatutrą totalitarnego państwa. To kolejna osoba tak stwierdzająca, po ojcu Tadeuszu Rydzyku i Jarosławie Kaczyńskim oraz po wypowiedziach wielu środowisk narodowych. Obecna demokracja w Polsce, zdaniem profesora to fasada, a urzędy służą dyktaturze i jak stwierdza "istniejące instytucje w państwie są niewiarygodne" !. Jak widać drodzy Czytelnicy, funkcjonariusze służb specjalnych i urzędnicy państwowi wszystkich szczebli, już dzisiaj jesteście oskarżani o to, że reprezentujecie i służycie dyktaturze i pracujecie dla totalitarnego państwa. Ja usłyszałem, że działałem na rzecz państwa komunistycznego po 60 latach. Wy możecie już dzisiaj słuchać, że pracujecie dla totalitarnego państwa, które pozbawiło naród polski demokracji i stanowi dyktaturę. Pomyślcie, co będzie za 20, 40 lub 60 lat. Czy nie zostaniecie czasem oskarżeni jak ja, za swoją służbę. W mojej pracy nie miałem do czynienia ze zwalczaniem polskiego podziemia i walką z obywatelami polskimi. Zajmowałem się zwalczaniem szpiegostwa i zwalczaniem przerzucanych do Polski grup dywersyjnych. Mimo to, zostałem oskarżony o fikcyjne ludobójstwo. W świetle wypowiedzi prof dr hab. Piotra Jaroszyńskiego, z KUL. oskarżenie obecnych urzędników stawia moją osobe jako 22-letniego urzędnika i tak w dobrym świetle, bo Państwo jesteście oskarżani już teraz o świadome działanie na rzecz kondominium niemiecko - rosyjskiego, w ramach totalitarnej dyktatury. Niżej załączam wypowiedż prof dr hab. Piotr Jaroszyńskiego udzieloną oficjalnym mediom polskim.
http://youtu.be/01KbeJO3JUQ
http://youtu.be/01KbeJO3JUQ
Działaniami Wojewody Rzeszowskiego w 1944r. dr Wiktora Jedlińskiego, nie można obarczać mojej osoby.
W Oficjalnym Serwisie Urzędu Miasta Jarosławia w pozycji Aktualności/ wydarzenia >> Archiwum << 2010 Wrzesień, zamieszczona została informacja z uroczystości odsłonięcia tablicy na budynku przy ul . Sienkiewicza 4. Obok tablicy wstęp ze słowami:
„ Ponad 50 lat temu – wówczas pod adresem Sienkiewicza 8 – m.in. żołnierze Armii Krajowej byli poddawani przez funkcjonariuszy UB okrutnym przesłuchaniom, osadzani w więzieniach, zsyłani do sowieckich łagrów. W tym roku mija 19 lat od odsłonięcia pierwszej tablicy upamiętniającej wszystkich, którzy tam cierpieli i zginęli. Ze względu na jej nieczytelność, 18 września b.r. (2010 – ŁK) uroczyście odsłonięto nową z tekstem następującej treści:
W TYM BUDYNKU W LATACH 1944 – 1956 MIEŚCIŁ SIĘ POWIATOWY URZĄD BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO GDZIE BYLI WIĘZIENI , TORTUROWANI I STĄD PRZEKAZYWANI DO NKWD W CELU DEPORTACJI DO ŁAGRÓW W ZSRR ORAZ DO WIEZIEŃ NA TERENIE KRAJU ŻOŁNIERZE: AK, BCH, NOW, WIN.
ŚZŻ AK, KPN, NSZZ „SOLIDARNOŚĆ” RI. WŁADZE MIASTA 17.09.1991 R.
DZIAŁACZOM OPOZYCJI ANTYKOMUNISTYCZNEJ I OBROŃCOM KOŚCIOŁA. BURMITRZ I RADA MIASTA JAROSŁAWIA 17.09.2010 R ”.
W dalszej części na ten temat, zalecany jest do przeczytania artykuł:
„ Piwnice tego budynku wypełnione były najlepszymi synami Ojczyzny ”.
Jeżeli publikuje się takie informacje oficjalnie na stronie Urzędu Państwowego, to powinny one odzwierciedlać stan faktyczny, a nie sensację napisaną w 1991 roku i powtórzoną – bez sprawdzania - dziesięć lat później.
Opisując wydarzenia z lat 1944 – 1945, dla prawidłowej ich oceny, trzeba wziąć pod uwagę sytuację jaka była wówczas i stan prawny jaki obowiązywał, który można dziś kwestionować, ale nie można go pomijać.
W związku z działaniami Armii Radzieckiej i 1 Armii Wojska Polskiego przeciwko frontowym wojskom Wehrmachtu, 26 lipca 1944 r. PKWN podpisał w Moskwie porozumienie z ZSRR, oddające władzom wojskowym jurysdykcje „ w strefie działań wojennych” .
Czy to się komuś podoba czy nie, ale takie są prawa wojenne na terytorium objętych działaniami wojennymi. Można mieć zastrzeżenia do takiego porozumienia lub kwestionować je czy krytykować, ale przecież Rząd III RP w Konstytucji z 02 kwietnia 1997 r., przyjętej przez Zgromadzenie Narodowe, w Rozdziale III, Źródła prawa, Art. 90 - też przyjął zapis, że:
„ Rzeczpospolita Polska może na podstawie umowy międzynarodowej przekazać organizacji międzynarodowej ( paktowi NATO – ŁK) lub organowi międzynarodowemu kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sprawach ”.
Stan wojenny – wprowadzony przez Prezydenta Ignacego Mościckiego 01 września 1939 roku na terenie Polski - zniesiony został przez Prezydium KRN dopiero 16 listopada 1945 roku i do tego czasu wojska rosyjskie upoważnione były do działań w myśl prawa wojennego ,obowiązującego wówczas. A prawa wojenne są takie, że na tyłach frontu nie mogą działać żadne inne siły czy grupy zbrojne bez wiedzy dowództwa kierującego walkami frontowymi.
Polski rząd emigracyjny nie uznał, ani PKWN ani Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, ale uznał go Stanisław Mikołajczyk i wszedł wraz ze swoimi emigracyjnymi działaczami w jego skład. 05 lipca 1945 r. TRJN uznały Stany Zjednoczone, Francja, Wielka Brytania, Chiny, Włochy, Kanada i inne państwa. 16 października 1945 r. TRJN podpisał Kartę Organizacji Narodów Zjednoczonych i Polska z dniem 24 października stała się jej członkiem.
Nasuwa się więc pytanie: Kto - w świetle tych ustaleń i aktów międzynarodowych - miał prawo wydawać w Polsce dekrety czy rozporządzenia? Rząd emigracyjny na uchodźstwie czy Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej? – tym bardziej, że przecież w tym samym czasie Stany Zjednoczone i Wielka Brytania cofnęły akredytację / uznanie / dla emigracyjnego rządu w Londynie. Dziś można to podważać lub krytykować, ale nie można pomijać faktu, że tak było. A ten fakt powodował między innymi skutki jakie nastąpiły później.
Po tym wstępie wyjaśniającym, powrócę do strony Urzędu Miasta Jarosławia opisującej aresztowania członków AK w 1944 roku przez pracowników PUBP w Jarosławiu.
Otóż używane terminy i nazwy na stronie Miasta, opisane przez Andrzeja Zgryźniaka, na podstawie Magazynu „Nowiny” z 11- 13 .10. 1991 r.,s.1,3 i „Super Nowości”, trzeba uznać jako wybitnie zgryźliwe. Nie mogą też być brane pod uwagę i traktowane jako prawdziwe źródło informacji historycznej, gdyż na łamach tych gazet - w tym czasie – podawane były często różne sensacje, by zwiększyć nakład, a nie opisywać wydarzenia zgodnie ze stanem faktycznym.
Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Jarosławiu, jako instytucji państwowej, do 12 września 1945 roku nie było na terenie Jarosławia i przypisywane mu działania do tego czasu mijają się z prawdą.
Dr Wiktor Jedliński, adwokat z Jarosławia i działacz Stronnictwa Ludowego, które poparło PKWN i jego działacze - na czele z Wincentym Witosem – wchodzili w skład Krajowej Rady Narodowej. Dr W. Jedliński będąc w 1944 roku pełnomocnikiem PKWN i Przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, mianował 20 sierpnia 1944 roku Romana Stelczyka z Jarosławia, Kierownikiem Referatu Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Powiatowej w Jarosławiu. (Załącznik Nr 1).
Powiatowy Komitet PPR w Jarosławiu przekazał do jego dyspozycji około 40 osób młodzieży lewicowych działaczy (ZMW RP „Wici” i PPR) z okolicznych wsi. To oni zobowiązani zostali do realizacji spraw i zadań, które opisał na stronie 40 dr hab. Zbigniew Nawrocki w swojej książce: „ZAMIAST WOLNOŚCI” UB na Rzeszowszczyźnie 1944 – 1949.
Romanowi Stelczykowi, który nigdy nie był funkcjonariuszem Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, pomagali też: Roman Mielnicki i Ludwik Turek, którzy również nie byli pracownikami UB, a zastępowali Romana Stelczyka z ramienia Komitetu Powiatowego PPR - o czym świadczy fakt, że po objęciu funkcji Szefa PUBP w Jarosławiu 12 września 1945 r. przez faktycznego funkcjonariusza Urzędu Bezpieczeństwa ppor. Jana Łężnego – Ludwik Turek sprawował funkcję Sekretarza Komitetu Powiatowego PPR w Jarosławiu.
Wymieniony w książce pana Zbigniewa Nawrockiego Bolesław Krzywiński, nigdy nie był szefem PUBP w Jarosławiu. Natomiast będący czasowo w Jarosławiu Tadeusz Ochocki, za popełnione czyny - nie zgodne z prawem - został wyrzucony z organów bezpieczeństwa i osądzony.
W dokumentach archiwalnych istnieje zapis, że na podstawie Rozkazu Personalnego Nr 1 z dnia 11.09.1944 r. ( z mocą od 01.09.1944r.) mjr Mieczysław Broniatowski mianował por. Władysława Łężnego p. o. Szefem PUBP w Przeworsku z dniem 02.08.1944 r. i z zadaniem organizowania PUBP w Jarosławiu, ale go nie organizował, bo 24 .08.1944 r. odszedł do dyspozycji MON. Ppor. Jan Łężny – tym samym rozkazem - mianowany został na Szefa PUBP w Łańcucie. Organizacją Referatu Bezpieczeństwa Publicznego w Jarosławiu, przy Powiatowej Radzie Narodowej zajmował się od początku mianowany przez wojewodę dr W. Jedlińskiego – Roman Strzelczyk.
Tych działań Referatu Bezpieczeństwa Publicznego przy Powiatowej Radzie Narodowej w Jarosławiu - mimo, że na siedzibę tego Referatu Bezpieczeństwa wyznaczono budynek, w którym później funkcjonował faktyczny UBP – w żadnej mierze nie można zaliczać na konto PUBP w Jarosławiu.
Przedstawiona sytuacja powstała z tych przyczyn, że zarówno mjr Broniatowski jak i wojewoda dr W. Jedliński, organizując Służby Bezpieczeństwa Publicznego na swoim terenie, nie mieli pojęcia jak ta służba będzie funkcjonować i komu podlegać. Dowodem na to są pieczątki nagłówkowe – do pism i okrągłe z godłem państwowym w środku. Na stronie zewnętrznej był napis: Wojewódzka Rada Narodowa w Rzeszowie, a wewnątrz drugi napis: Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie. Podobnie było w Jarosławiu. Na okrągłej pieczątce z godłem był napis: Powiatowa Rada Narodowa w Jarosławiu, a wewnątrz drugi napis: Powiatowy Urząd bezpieczeństwa Publicznego w Jarosławiu.
Wszystkie więc działania, jakie były w Jarosławiu do 12 września 1945 r., to jest do czasu mianowania przez ministra BP ppor. Jana Łężnego na Szefa PUBP w Jarosławiu, były działaniami Powiatowej Rady Narodowej w Jarosławiu i Komitetu Powiatowego PPR w Jarosławiu, a nie Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Jarosławiu.
Sprawa następna. Do końca lipca 1947 r. zarówno WUBP w Rzeszowie jak i PUBP na terenie województwa rzeszowskiego, nie zwalczały żadnego podziemia, bo nie miały o nim żadnego pojęcia. W Jarosławiu, to podziemie („W i N”) znajdowało się wewnątrz Urzędu (Jan Wawro – oficer śledczy) i w Komendzie Powiatowej MO (chor. Józef Pilecki – Komendant Powiatowy,
Michał Czarnecki – Kierownik Komisariatu MO w Jarosławiu, Zygmunt Krzyżanowski - Szef Służby Śledczej Komendy Powiatowej MO w Jarosławiu i Józef Plęs – Powiatowy Komendant ORMO ), z którymi od maja 1946 r. pracowałem na co dzień i nie wiedziałem, że należą do organizacji „W i N”.
Nikt w tym czasie z polskiego podziemia niepodległościowego nie był represjonowany przez PUBP w Jarosławiu.
Działających w Jarosławiu, jednej czy kilku grup (obecnie zaliczanych być może do podziemia niepodległościowego ), nikt nie zaliczał do podziemia, bowiem charakter ich działalności świadczył o tym.
- W kwietniu 1946 r. grupa ta dokonała napadu na kierownika młyna w
Jarosławiu pana Lisowskiego, któremu zrabowała 60.000 złotych.
- W maju 1945 r. napadła w Jarosławiu na właściciela masarni pana Osieczko,
któremu zrabowano 54.000 złotych.
- 18 maja 1946 r. grupa ta rozbroiła i zabiła trzech żołnierz Armii Radzieckiej,
z batalionu łączności w Radymnie, którym zabrano samochód i około 25
beczek benzyny.
Dr Zbigniew Nawrocki w swojej książce „ZAMIAST WOLNOŚCI” UB na Rzeszowszczyźnie, na str. 55 i 56 opisał dokładnie strukturę WUBP w Rzeszowie od lutego 1945 r. Nie ma w niej komórki zwalczającej podziemie (oficjalnie zostało ono przecież rozwiązane i tak to traktowano), a był wydział do walki z bandytyzmem. Na str. 143 tej książki Autor pisze:
„ Nazwa „W i N” po raz pierwszy pojawiła się w meldunkach rzeszowskiego aparatu bezpieczeństwa w lutym 1946 roku. Wydaję się, że istnienie tej organizacji nie zostało zauważone wcześniej przez kierownictwo Urzędów Bezpieczeństwa Publicznego w województwie i to nawet pomimo zamachu dokonanego w dniu 24.XI.1945 r. przez bojówkę „Straży” rzeszowskiego wydziału pod dowództwem Kazimierza Dziekońskiego ps.”Bruno” na przebywającym w szpitalu kierowniku Sekcji II Wydziału I WUBP ppor. Ludwiku Bojanowskim, określanym przez podziemie jako „sadysta, specjalista od dochodzeń”. (To był st. szer. z 1 Armii WP, który nie umiał się posługiwać pistoletem i postrzelił się w nogę przy czyszczeniu broni – ŁK).
„ Intensywnie prowadzone dochodzenie w tej sprawie nie dało żadnych rezultatów i zarówno sprawcy, jak i ich rozkazodawcy pozostali przez długi czas nieznani dla UB.
Inwigilacji – pisze pan Z. Nawrocki – rozpracowaniu agenturalnemu i operacjom pacyfikacyjnym podlegały dotąd jedynie grupy po akowskie, „dzikie” i endeckie, kontynuujące przeważnie swą walkę w oparciu o struktury i składy osobowe z okresu okupacji niemieckiej, częściowo rozpoznane już i zidentyfikowane przez UB. Głęboko zakonspirowany Rzeszowski Wydział „W i N” , pozostawał w dalszym ciągu nienaruszalny”.
(Rzeszowski Okręg „W i N” wykryty został dopiero 21 lipca 1947 roku – ŁK).
I dalej, pisze pan dr Z. Nawrocki na str. 144-145:
„ Na krótko przed referendum rozpoczął się okres kolejnej akcji propagandowej rzeszowskiego Wydziału „W i N” – Akcja „O” (opluskwianie). Została ona starannie ( w oparciu o wytyczne z Obszaru Południowego ) przygotowana, zaakceptowana przez prezesa w Zarządzie Głównym „W i N”, Franciszka Niepokulczyckiego, oraz przeprowadzona na terenie całego województwa. Celem akcji (…) było wywarcie presji psychicznej na najbardziej aktywnych funkcjonariuszy UB, MO i członków PPR oraz zastraszenie drogą oskarżeń, pogróżek i fikcyjnych wyroków śmierci. Równolegle, za pomocą rozpowszechnianych w miejscach publicznych ulotek, trwała kampania ośmieszająca peperowców i aparat UB oraz informująca społeczeństwo Rzeszowszczyzny o nadużyciach i zbrodniach”. (Załącznik Nr 2).
Te wyroki śmierci – jak pisze się teraz – nie były fikcyjne. W PUBP w Jarosławiu w latach 1944 – 1947 zamordowano aż 18 funkcjonariuszy. Nie byli to agenci z Moskwy, ani komuniści czy działacze, a po prostu wiejska młodzież, która należała do ZMW RP „Wici”, Stronnictwa Ludowego, BCh i PPR – synowie okolicznej biedoty wiejskiej, której nowy ustrój dawał szansę awansu społecznego do oświaty i lepszego życia. Za to byli zabijani, tam gdzie łatwo można było ich zabić: w szpitalu, w domu a nawet w zakładzie fryzjerskim.
Propaganda „ opluskwiania „, rozpoczęta przez „ W i N” w 1946 roku, trwa natomiast do dziś, bo publicznie rozpowszechnia się w różnych publikacjach nienawiść do każdego kto był funkcjonariuszem UB. W szkołach podstawowych i gimnazjach, naucza się młodzież pogardy i nienawiści do funkcjonariuszy UB, SB i MO , według zmyślonych scenariuszy, opracowanych w siedzibach IPN. ( Załącznik Nr 3).
Publikuje się nazwiskami wykazy zbrodni dokonanych przez WUBP w Rzeszowie i PUBP w terenie , których te jednostki nigdy nie popełniły i na podstawie fałszywych materiałów sporządza się na żyjących jeszcze 86 letnich funkcjonariuszy UB, jak Władysław P. z PUBP Jarosław, akty oskarżenia i doprowadza się do wyroków skazujących.
Autor artykułu na stronie Urzędu Miasta Jarosławia – A. Zgryźniak poleca do przeczytania internautom książkę dr Z. Nawrockiego „ZAMIAST WOLNOŚCI” UB na Rzeszowszczyźnie – 1944 – 1949 w odniesieniu do PUBP Jarosław, że liczył on 4o funkcjonariuszy, najwięcej od innych powiatów. Proponuje też sięgnąć do archiwalnego „Głosu Jarosława” Nr 14 (8 – 21.XI.1993), pt. „Trofiejne buty”. Poświęcony on jest żołnierzowi AK, który został napadnięty przez UB w październiku 1944 r. w Jarosławiu i zginęło wówczas 5 członków.
Otóż jeszcze raz podkreślam, że ta informacja w odniesieniu do działań
PUBP w Jarosławiu, jest nie prawdziwa, bo Urząd taki nie istniał wówczas
w Jarosławiu. Był to Referat Bezpieczeństwa Publicznego przy Powiatowej
Radzie Narodowej w Jarosławiu – mimo, że siedziba jego była tam, gdzie
później funkcjonował faktyczny Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa
Publicznego. Jest to zasadnicza różnica w ocenie: co robił ten Referat
Bezpieczeństwa Publicznego, podległy Powiatowej Radzie Narodowej w
Jarosławiu, a PUBP w Jarosławiu, podległy WUBP w Rzeszowie.
Współdziałanie tego Referatu z wojskami NKWD, aresztowania członków
AK i wywózka ich do ZSRR, nie mogą w żadnym wypadku być przypisywane
na konto działań PUBP w Jarosławiu.
Dalej na tejże stronie internetowej Miasta Jarosławia istnieje –
pogrubionymi literami – zapis:
„Terror komunistyczny do sięgnął również członków legalnie działającego PSL
Stanisława Mikołajczyka (1945 – 1947), z powiatu jarosławskiego
zamordowani przez władze bezpieczeństwa zostali: Drabik Karol ( + 4.V.1946),
Gąsior (+ 20.V.1945), Kisiel Jan ( + II 1946), Turek Stanisław (+ II 1946), Wilk
Edmund ( + 6.V.1946), Winiarz Andrzej ( + V.1946), Wojnar Stanisław
( +V.1946). Źródło: R. Turkowski, Polskie Stronnictwo Ludowe w obronie
demokracji 1945 – 1949, Warszawa 1996, ss.333 – 338; Słownik biograficzny
ofiar terroru PRL, zestawił F. Wilk. „Zeszyty Historyczne”, s.6, Paryż 1964 ss.
8 – 15”.
I tak to właśnie „opluskwia” się funkcjonariuszy UB po dziś dzień. Siedząc
w Paryżu – dla odprężenia się od burdelowych rozkoszy - sięga się po
pióro i fabrykuje się zmyślone morderstwa dokonane przez Wojewódzki
Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie na członkach PSL.
Nazwiska tych „zamordowanych” członków PSL, przypisanych Urzędowi
Bezpieczeństwa Publicznego w Jarosławiu, jako sprawcy tych morderstw, autor
artykułu zamieszczonego na stronie internetowej Miasta Jarosławia,
zaczerpnął - jak można zauważyć - z tabeli zamieszczonej w książce pana dr Z.
Nawrockiego, strona 228. Zanim te nazwiska zamieścił – piszący na stronie
internetowej Miasta Jarosławia - powinien nauczyć się lepiej i uważniej czytać,
co faktycznie zostało napisane w książce, na która się powołuje.
Pan dr Z. Nawrocki w sprawie tych zbrodni na str. 212 napisał w
Odnośniku 117 wyraźnie, że: „ W zasobie archiwalnym A DUOP (Archiwum
Delegatury Urzędu Ochrony Państwa) w Rzeszowie, autor nie odnalazł
materiałów dokumentujących i potwierdzających owe morderstwa”.
( Pan dr Z. Nawrocki był w tym czasie Szefem A UOP w Rzeszowie, miał
nieograniczony dostęp do materiałów UB z tego okresu i napisał zgodnie z
prawdą, że „nie znalazł materiałów dokumentujących i potwierdzających
owe morderstwa”,by dokonali ich funkcjonariusze Urzędów Bezpieczeństwa
– ŁK).
Oczywiście, siedząc w Paryżu, pan F. Wilk może beztrosko i bez żadnej
odpowiedzialności pisać różne bzdury, które przez przypadkowych historyków
w Polsce przyjmowane są bezmyślnie za prawdę. Na zdrowy rozum, żaden
organ państwowy czy prawny, takich bzdur nie napisze. Dla identyfikacji każdej
osoby w Polsce (umarłej i żywej) obowiązuje zasada: musi być podane imię i
nazwisko, imię ojca, data, miesiąc, rok i miejsce urodzenia, adres zamieszkania,
data , miesiąc, rok i miejsce śmierci oraz wskazane okoliczności i przyczyny.
Jeżeli tych danych nie ma, to przypisywanie komuś – w tym wypadku Urzędowi
Bezpieczeństwa - tych morderstw, jest zwykłym oszczerstwem i kłamstwem.
Odnośnie zabitego dnia 20.V.1945 Gąsiora z Jarosławia, nie podano nawet
Imienia i nie wiadomo czy został zabity, bo w Jarosławiu mieszka obecnie
dziesiątki rodzin o takim nazwisku.
W sprawie morderstw dokonanych na członkach PSL, przypisywanych
Powiatowemu Urzędowi Bezpieczeństwa Publicznego w Jarosławiu, podaję
ich dane personalne z równoczesnym wskazaniem, kto ich zamordował:
- Drabik Piotr (Karol) s. Jakuba, ur. 18.0.1910 r. Cieszacin Mały, powiat
Jarosław. Do 1939r. członek ZMW RP „Wici” i SL, w czasie okupacji członek
BCh, po wyzwoleniu członek SL, rolnik, zabity został 29.03.1945 r. w
Cieszacinie Małym przez bojówkę określaną jako NSZ,
- Kisiel Tadeusz – Jan, s. Walentego, ur. 20.04.1923 r. Bystrowice, powiat
Jarosław. W czasie okupacji członek BCh, po wyzwoleniu SL, funkcjonariusz
PUBP w Jarosławiu. Zabity został 04.XI.1945 r. w m. Maleniska, powiat
Jarosław przez Edwarda Makarę ps. „Czarny”, członka bojówki PAS – NOW.
(Załącznik Nr 4),
- Turek Stanisław, s. Michała, ur. 19.01.1923 r., członek SL. Był
funkcjonariuszem PUBP w Jarosławiu. Zabity został 03.12.1945 r. przez
bojówkę bandycką działającą w Jarosławiu,
- Wojnar Stanisław, s. Jana, ur. 02.05.1905 r. Białobrzegi, powiat Łańcut.
Do 1939 r. członek ZMW RP „Wici”, w czasie okupacji członek BCh, po
wyzwoleniu członek SL, krawiec. Zabity został 12.05.1945 r. we wsi
Tywonia, powiat Jarosław przez bojówkę „Radwana” – NOW.
Tak wygląda sprawa zabójstw członków PSL. Oni nigdy członkami PSL Mikołajczykowskiego nie byli. Należeli do Stronnictwa Ludowego, które wraz z ich przywódcą Wincentym Witosem, jego bratem Andrzejem i innymi popierali PKWN i za to ich zabijano. Większość zabito przed Referendum Ludowym, by zastraszyć członków SL i dać większą szansę w referendum Stanisławowi Mikołajczykowi.
Siedzący w Paryżu autor tej sfabrykowanej listy, nie mógł wiedzieć , że Kisiel Tadeusz i Turek Stanisław byli funkcjonariuszami PUBP w Jarosławiu i zamieścił ich jako zbitych przez ten Urząd. Większego absurdu już trudno wymyśleć, ale taki paszkwil jest – bezkarnie i publicznie - głoszony do dzisiejszego dnia przeciwko byłym funkcjonariuszom Urzędów Bezpieczeństwa, społeczeństwu w kraju i za jego granicami.
Jak się fabrykuje przeciwko pracownikom Urzędów Bezpieczeństwa różne epitety, świadczyć może artykuł, autorem którego – na stronie internetowej Miasta Jarosława - jest Jerzy Mielniczuk. Swoje sensacje zaczerpnął z „Super Nowości” na temat 87 letniego emeryta UB z Krosna, któremu Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił wyrok 8 lat więzienia z braku podstaw do skazania. To autora artykułu Jerzego Mielniczuka oczywiście nie zadawala i daje do komentarza swój mściwy tytuł: „ Sąd lituje się nad ubekiem”. (Sąd nie jest instytucją charytatywną panie Mielniczuk i nie zajmuje się litościami, a prawem obowiązującym w Polsce).
Tak, to prawda i całe szczęście dla Polski, że w Sądach zasiadają wykształceni prawnicy, którzy szanują prawo, nim się posługują i nie zajmują się takimi paszkwilami jak pozbawieni rozsądku, a zacietrzewieni , przypadkowi amatorzy historii i prawa.
Ten artykuł o 87 letnim emerycie nie dotyczy przecież Jarosławia. Mógł go sobie zamieścić Pan Burmistrz Krosna, ale tu chodzi autorowi o to, by podbudować skalę nienawiści do funkcjonariuszy PUBP w Jarosławiu i zamieścił swoje złośliwe widzimisie z przybudowanym tytułem: „Sąd lituje się nad ubekiem”.
Podobnie rzecz się ma ze wstępem, opisującym odnowienie starej tablicy. Autor tego opisu nie ma pojęcia o faktach historycznych i pisze zmyślone przez siebie głupoty, nie mające żadnego uzasadnienia z faktami. Pisze on, że:
„ Ponad 50 lat temu …. żołnierze AK byli poddawani przez funkcjonariuszy UB okrutnym przesłuchaniom, osadzani w więzieniach i zsyłani do łagrów”.
Sprecyzujmy ten zapis.(Tablice odsłonięto 18 .09.2010 r.)
Ponad 50 lat temu, to lata 1955 – 1960. W tym czasie już UB nie było i nikt nie aresztował nikogo za przynależność do AK. W 1956 wydana była powszechna amnestia polityczna i wypuszczano z więzień skazanych (Dz. U. z 1956, nr 11, poz.57 z dnia 28.04.1956r.).
Następny zapis:
„… mija 19 lat od odsłonięcia pierwszej tablicy upamiętniającej wszystkich, którzy tam cierpieli i zginęli.”
T o nie jest zapis, tak sobie, tylko to jest oskarżenie o zabójstwo, karane prawem. Jeżeli autor ma takie informacje, ze dokonano tam zabójstwa, to powinny być podane nazwiska, inaczej jest to takie samo oszczerstwo jak z tą sfabrykowaną listą o zabiciu członków PSL przez WUBP w Rzeszowie. Ten zapis jest wierutnym kłamstwem i wymysłem autora zapisu, gdyż w treści napisu na wmurowanej tablicy nie ma mowy, że było dokonane jakieś zabójstwo.
Dla takiego „historyka” jak Jerzy Mielniczuk byłoby lepiej, gdyby zajął się zbrodniami OUN – UPA na terenie powiatu jarosławskiego i napisał o tym, bo mieszkańcy Jarosławia w „Super Nowościach” nie przeczytają nic na ten temat, a zbrodni na niemowlętach, kobietach w ciąży I starcach, sotni UPA : „Kruka” , „Tuczy”, „Kalinowicza”, i „Szuma” z kurenia „Żeleźniaka”, których na terenie powiatu jarosławskiego, od 1944 roku do 1947 było ogrom. Można o tym przeczytać w mojej książce: ZBRODNIE BEZ KARY ,wydanej w 2006 r. przez AP – W „Sandra” w Rzeszowie, prezentowanej na stronie: www.kuzmicz.pl
Mjr Łukasz Kuźmicz
Zbrodnie komunistyczne powiązane z ludobójstwem.
Szanowni Państwo, drodzy Czytelnicy, funkcjonariusze służb specjalnych, urzędnicy państwowi wszystkich szczebli.
Zostałem oskarżony przez IPN w Rzeszowie o to, że będąc funkcjonariuszem państwa komunistycznego popełniłem 197 zbrodni komunistycznych powiązanych z ludobójstwem.
Pominę fakt, że nie zarzuca mi się uderzenia kogoś, nie mówiąc już o pobiciu lub zabiciu chociażby jednej osoby, ale oskarża się mnie o ludobójstwo. Bardzo to ciekawa interpretacja prawa. Wydaje się być możliwa do zastosowania wobec każdego obywatela.
Informację o skierowaniu przez IPN aktu oskarżenia zamieściła również gazeta codzienna NOWINY. Wywołany zostałem w tej sytuacji do publicznej debaty, w związku z powyższym przedstawiam co następuje.
Po pierwsze, oskarżony jestem za okres od 11 maja 1946 r. do 1 marca 1948 r., jako funkcjonariusz państwa komunistycznego ! W tym okresie Ustawą z dnia 21 lipca 1944r.Krajowa Rada Narodowa powołała Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, o czym obwieszczał Dziennik Ustaw Rzeczpospolitej Polskiej Nr 1 z dnia 13 sierpnia 1944 r. Rzeczpospolita Polska powstała w wyniku porozumień Jałtańskich, zawartych pomiędzy USA, Wielką Brytanią i ZSRR. Można się z tym zgadzać lub nie, ale faktem jest, że po dramatycznym Powstaniu Warszawskim rządy Wielkiej Brytanii i USA wycofały uznanie polskiemu Rządowi Emigracyjnemu w Londynie, a uznały te mocarstwa Rząd Jedności Narodowej z udziałem Stanisława Mikołajczyka, jako wicepremiera tego rządu. Kto zatem zdaniem IPN powołał „rząd komunistyczny” i gdzie znajdują się jakiekolwiek dokumenty mówiące o powołaniu takiego państwa i rządu ? W sierpniu 1944r. cała Polska była jeszcze pod okupacją niemiecką, były obozy koncentracyjne, w których ginęli codziennie Polacy i każda godzina była dla nich na wagę złota. Wielka Brytania i USA w takiej dramatycznej sytuacji działań wojennych podpisały traktat, na mocy którego powołano Rzeczpospolitą Polską. Zdaniem prokuratora IPN w Rzeszowie (jak rozumiem) powinienem wówczas jako 22-latek wypowiedzieć jednoosobowo wojnę Stanom Zjednoczonym Ameryki Północnej oraz Wielkiej Brytanii, gdyż to one udzieliły poparcia Rzeczpospolitej Polskiej i powołanemu rządowi oraz doprowadziły do jego powstania.
Ani Stany Zjednoczone, ani też Wielka Brytania oraz Wincenty Witos, Stanisław Mikołajczyk, Stanisław Grabski i inni wybitni członkowie Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, powołanego w czerwcu 1945 roku nie informowali, że razem z USA i Wielką Brytanią powołują państwo komunistyczne ! Powołanie Rzeczpospolitej Polskiej i rządu odbyło się (jak informuje Wikipedia) „29 czerwca 1945 roku Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej został uznany przez Szwecję i Francję, 5 lipca przez USA i Wielką Brytanię, uznawały go także inne państwa koalicji antyhitlerowskiej, m. in. Chiny, Włochy, Kanada…”, a następnie podpisał Kartę Narodów Zjednoczonych, przez co Polska stała się członkiem założycielem ONZ. Będąc zatem 22 latkiem, mając taką wiedzę zdaniem prokuratora IPN powinienem przeciwstawić się USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Szwecji, Chinom, Kanadzie i ONZ, a co za tym idzie odmówić pracy dla rządu polskiego powołanego w trakcie działań wojennych i trwającej jeszcze okupacji hitlerowskiej. Dziś dowiaduję się, że byłem funkcjonariuszem państwa komunistycznego. Prokurator IPN powinien zatem oskarżyć najpierw Prezydenta USA, Premiera Wielkiej Brytanii i Premierów tych wielkich mocarstw o powołanie państwa komunistycznego (choć nie ma nawet takich dokumentów i faktów), a dopiero po udowodnieniu tym osobom (włącznie ze Stanisławem Mikołajczykiem i Wincentym Witosem) oskarżyć Łukasza Kuźmicza, który został jedynie zatrudniony do jednego z urzędów tworzonych w warunkach wojennych przez ten rząd.
Obecnie zatrudnieni funkcjonariusze służb specjalnych i urzędnicy państwowi, pracują w przekonaniu, w jakim ja byłem, że pracuję w legalnie powołanym państwie, uznanym przez mocarstwa i będącym członkiem - założycielem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Dzisiejsi funkcjonariusze i urzędnicy państwowi wiedzą, że pracują w demokratycznym państwie, należącym do Unii Europejskiej. Dowiedzieć się jednak mogą za ponad 60 lat, że działali dla państwa totalitarnego (o czym w Parlamencie Europejskim mówił o. Tadeusz Rydzyk http://wpolityce.pl/artykuly/11480-znow-kompromitacja-ojciec-rydzyk-mial-prawo-nazwac-nasz-kraj-totalitarnym , a brat Prezydenta Państwa Lecha Kaczyńskiego, były Premier RP Jarosław Kaczyński oświadcza, że obecnie Polska jest kondominium niemiecko – rosyjskim http://wpolityce.pl/czytelnia/1516-kaczynski-kondominium-rosyjsko-niemieckie-w-polsce-po-sld-i-psd-oburzone-zwoluja-konferencje-wszyscy-przeciw-pis . Oznacza to w myśl tych stwierdzeń i oświadczeń na forum międzynarodowym i krajowym, że obecni funkcjonariusze służb mundurowych, specjalnych i urzędnicy państwowi mogą stanąć pod oskarżeniem za udział w państwie totalitarnym i działaniu na rzecz Niemiec i Rosji. Nie jest to bynajmniej żart, ale przyjęta przez IPN logika postępowania i procedowania wskazuje na właśnie takie wsteczne przeinaczanie stanu faktycznego.
Będąc funkcjonariuszem legalnego państwa, uznanego przez mocarstwa i członka ONZ, działałem na rzecz państwa polskiego. Innego nie było. Udzielenie poparcia Tymczasowemu Rządowi Jedności Narodowej, a wycofanie poparcia dla Rządu Emigracyjnego, było jasnym komunikatem dla wszystkich Polaków, urzędników i funkcjonariuszy. Opowiadanie dzisiaj, że działałem jako funkcjonariusz państwa komunistycznego w latach 1946 – 1948 jest moim zdaniem kpiną z prawa i obrazą prawa oraz obrazą państwa polskiego.
Należy dodać, że znienawidzony przez Instytut Pamięci Narodowej PRL został powołany 22 lipca 1952 roku. Ja oskarżony jestem za prace w urzędzie państwowym w latach 1946 r. – 1948 r.
W następnych informacjach przedstawię, jakie wnioski dowodowe złożyłem do IPN w sprawie fałszowania faktów i „dowodów”, przypisywanych mi bez pokrycia.